Τεχνολογιοφλυαρίες

 

 

Θα μου πεις: «Είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Ο πολιτισμός δεν μένει ποτέ στάσιμος. Ούτε τα επιτεύγματά του.»

Έχεις δίκιο. Μα, εγώ ονειρεύομαι έναν κόσμο διαφορετικό. Ξέρω, με τα όνειρα δεν ζεις. Τα όνειρα δεν γεμίζουν την κατσαρόλα. Η ζωή είναι κυνικότερη από όσο νομίζουμε. Τα όνειρα, όμως, είναι ίσως το ισχυρότερο αντίδοτο που διαθέτουμε απέναντι στο μικρόβιο της όποιας λογικής μάς μηχανοποιεί και μας περιορίζει ως προσωπικότητες. Είναι το καύσιμο που μας κρατάει ζωντανούς, ακόμη κι όταν δεν έχουμε κάτι συγκεκριμένο να ονειρευόμαστε. Μα, δεν θα σου μιλήσω για όνειρα.

Η τεχνολογία περιόρισε την ένταση των συναισθημάτων. Εξαφάνισε κοινωνικές ευκαιρίες και φράσεις, όπως εκείνο το: «Σε πεθύμησα, βρε αδερφέ! Πάει τόσος καιρός!» 

Τώρα βλέπω τα μούτρα σου εύκολα στα κάθε λογής μέσα κοινωνικής «αποξένωσης», και δεν μου κάνει όρεξη να σε δω. Ίδιος είσαι! Ο χρόνος δεν σε άλλαξε καθόλου. Κάτσε εκεί που βρίσκεσαι. 

Έκανε την ανάγκη πραγματικότητα, και όχι την πραγματικότητα ανάγκη. Κωδικοποίησε την έκφραση των πηγαίων συναισθημάτων μας. Και, επιπλέον, μετατρέψαμε το δώρο της γνώσης σε μια ανούσια συλλογή αμέτρητων άχρηστων πληροφοριών.

Ευτυχώς, αυτή είναι, προς το παρόν, μόνο η μία όψη του νομίσματος...

 

Jaime Nada, Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 2018 (Αναθεωρημένο κείμενο από το Καλοκαίρι του 2015)